Ekincik strand en blikschade (14/8)

Vandaag gaan we naar het strand van Ekincik. Hiervoor kunnen we met een klein pontje de rivier bij Dalyan oversteken. Daarna is het nog een autoritje van 20 km. Wanneer we bijna bij het strand zijn, maken we een vergissing door de hoofdweg te volgen. We komen in de drukte van allemaal mensen die op de laatste dag van het slachtfeest nog willen genieten van het Halkplaj (gemeentestrand). We raken overweldigd door de drukte en de in aanbouw zijnde gebouwen. We staan op het punt om weer weg te gaan en iets anders te gaan doen. Dit was niet hoe wij het ons herinneren. Gelukkig herriner ik (alias TomTom) me nog veel details van vorig jaar. Zo ook dat we langs een camping kwamen. We hadden gewoon een paadje eerder links af moeten slaan richting de camping. Nu komen we wel bij restaurant Likya uit. Hier is voldoende parkeergelegenheid, het strand is er rustig en we kiezen strandbedjes uit. Het waait hier flink, dus dat geeft relatief hoge golven, maar ook de nodige verkoeling. Fijne dag aan het strand. 

Wanneer we terugreizen blijkt het bij de pont erg druk te zijn. Daar waar we vanochtend met 2 auto's en een paar voetgangers de overtocht maakten, zien we nu dat er 4 auto's op gedirigeerd worden. Dit kan echter allemaal maar net. Wanneer wij op de pont staan, wordt de 4de auto (zo 'n oude Renault Tofaş met 4 werklui) er op gedirigeerd door de kapitein: we horen een schurende geluid, maar het is zo krap dat we niet snel kunnen uitstappen om te zien wat er is gebeurd. De 4de auto manoeuvreert inmiddels weer wat heen en weer. En voor we het weten vaart de boot weg. Vlug maak ik zo goed en zo kwaad als het gaat opzichtig foto's: van de opstelling en van het kenteken van de andere auto.

Maar schade kan ik dan nog niet zien.  Ook zorg ik dat ik als eerste van de boot ben om meer foto's te maken en zo snel als kan te constateren of we krassen hebben opgelopen. De 4de auto rijdt als eerste van de pont af.

Dan wij, wij blijken lakschade te hebben.

Dus ik roep meteen naar de auto dat deze moet wachten, terwijl Mo onze auto in de goede richting draait. Gelukkig wachten ze ook (misschien vanwege mijn gefotografeer?). We vullen zo goed en zo kwaad als het gaat een Europees schadeformulier in. Geen idee of dat hier ook geldig is. Maar ik sta erop. De bestuurder heeft geen rijbewijs bij zich en geen verzekeringsbewijs. Dat is niet alleen lastig, maar is hier ook strafbaar. Het telefoonnummer wordt uitgewisseld en we testen zijn nummer even. Jaja, ik ben achterdochtig, ik weet het. Iets met: door schade en schande...  Verzekeringswerk lijkt in deze situatie onbegonnen werk, ook omdat we overmorgen alweer vertrekken.  De tegenpartij wil liever schikken. Er wordt afgesproken om morgen naar een garage te gaan om de schade te herstellen. Ze mompelen nog iets over een begrafenis. Maar Mo stelt dat wanneer er morgen geen goede afhandeling is of geen reactie, we dan alsnog naar de jandarma gaan.  We hebben immers foto's. 

Terug in het hotel dubben we of we de verzekering bellen of niet. De telefoonkosten vanuit Turkije zijn echt hoog. We hebben inmiddels de rekening van €55 gezien vanwege het korte telefoontje naar booking. com toen we bij Hotel Phenicia Marina in Fenike problemen hadden. We zijn huiverig om weer lange wachttijden te hebben en dus hoge gesprekskosten. We doen een online aangifte van schade met alle gegevens die we hebben. Ook hier staat dat we binnen 48 uur, maar uiterlijk binnen 5 werkdagen contact krijgen. Die tijd  hebben we niet. En we hebben er niet zoveel vertrouwen in dat de zaak achteraf, wanneer wij alweer in Nederland zijn, door de partijen makkelijk en goed kan worden afgehandeld. We besluiten morgen te kijken wat er evt. bij de garage gedaan kan worden.  Wordt vervolgd. 

Eerlijk gezegd ben ik verbaasd dat we hier nooit eerder schade hebben opgelopen.