Villa Hania (30/7 tot en met 2/8)

30/7: Vandaag doen we niet zoveel. We merken dat het drukke schema van de afgelopen weken samen met de vochtige warmte van hier toch wel zijn tol begint te eisen. Lekker lanterfanten is ook heel fijn. Ik lees me helemaal suf en ik ben blij met mijn e-reader: een onuitputtelijke voorraad boeken.  In de late middag gaan we toch nog even naar het strand.  Van Sırrı (gastheer) krijgen we een goede tip voor een halk plaj (gemeente strand).  Het is wel een eindje rijden (Kumköy), maar hier in Turkije vervagen je ideeën over afstanden nogal, gezien de afmetingen van het land! De tip was goed. Hier is een brede strook strand.

In Side zelf is het strand zo smal, dat er met moeite 2 rijen strandbedjes achter elkaar passen. Veel hotels hebben een eigen stukje strand, dus dit heeft tot gevolg dat de hotel bussen 's ochtends vroeg (echt vroeg) al op-en-neer pendelen met gasten die allemaal een mooi plekje aan een heel klein strandje willen. Zo'n busroute loopt achter onze villa langs en het is echt vermakelijk om zo'n volgepropte bus met (in dit geval 'blije' Russen) te zien, terwijl wij lekker op de veranda aan het ontbijt zitten.

Het halk plaj in Kumköy waar wij zijn, ligt tussen de delen strand die door hotels of restaurants zijn ingenomen. Wanneer we het water inlopen, kijken we elkaar verwonderd aan: het is net of je in een grote bak met warme p.. (iets wat geel is) loopt. Yakkes! De bodem loopt geleidelijk af, dus we ploeteren een flink eind door tot het zeewater verfrissend aanvoelt. Toch wel lekker.

Ook hier gebeuren wonderlijke dingen: Mo was in het diepe deel, dat ook niet was afgezet, wat heen en weer aan het zwemmen met borstcrawl. Opeens stuit hij op iets: het bleek een kind van ongeveer 3 jaar te zijn met zwembandjes, waarvan het ene zwembandje zo goed als leeg was. Het huilde en durfde of wilde niet praten. Via, via kwam Mo erachter wie de moeder was.  Zij had nog een kind van een maand of 7 bij zich in zo'n zit-zwemband en een vriend. Ze verklaarde dat ze de 3-jarige aan de buitenkant (!) van de boeienlijn aan het touw had gezet. Dit is dus geen werkveld van de strandwacht. Het kind had daar moeten blijven tot ze terug kwam. Zelf was ze naar het diepere deel gegaan met de drijvende baby en haar vriend. We kunnen denk ik allemaal wel invullen wat ze daar deden... Toen Mo het kind terugbracht, zag ze nog steeds niet in wat het probleem was. Tja, niet iedereen heeft dezelfde prioriteiten. Toen heeft Mo het kind maar naar de strandwacht gebracht en daar het verhaal verteld. Daar kreeg ze een flinke uitbrander. Of het helpt? Ik vraag het me af.  Het was wel weer zielig voor de peuter. 

31/7: Deze week is gevuld met veel niksen. Heerlijk. In de middag pakken we de auto en gaan weer naar de sluis van Köprüçay,  vlakbij het theater van Aspendos om af te koelen. Heerlijk! 

's Avonds besluiten Mo en Ik om via het strand een beetje richting en door het oude Side te lopen. Jeetje wat is het daar warm zeg, er staat daar helemaal geen wind. We mijden de hoofdstraat, want daar kun je over de koppen lopen en gaan buitenom. Via de haven gaan we via de tempel van Apollo, langs Cleopatra strand. Mo is in shock. Dit was vroeger allemaal (hij noemt het) Antiek Centrum. Maar ik denk dat hij ruïnes bedoelt. Er zijn winkels en hotels gebouwd. Hij vind het heel erg. Er staat nog wel wat, maar het is niet meer zo als het was. Ik hoor verhalen van hem dat aan deze kant van Side geen boten mochten komen en dat het heel mooi was vanwege de ruïnes. Terwijl ik dit schrijf, een dag later,  hoor ik het hem ook weer vertellen aan andere gasten van de villa. Het doet hem echt wat. 

We vinden het centrum niet zo fijn, misschien komt dit door de hitte en het gebrek aan een briesje, maar waarschijnlijk is het omdat het ons niet pakt. In kolonne lopen we via de grote weg het centrum uit. Voor het oude theater struikel ik en mijn sandaaltje gaat stuk: het riempje tussen mijn grote teen en de teen ernaast is losgeknapt. Mo biedt aan om een taxi te pakken, maar dat wil ik niet, ik kan best met wat hink-stap-sprongen 3 km naar de villa lopen. Hoe dichter bij we komen hoe meer verkoeling we ondervinden van een briesje. Er zijn weer een aantal nieuwe gezinnen gekomen. En Mo is zo'n gangmaker dat er weer BBQ-plannen worden gemaakt voor morgen. 

1/8: Voor ons een rustige dag. Beetje lezen, beetje zwemmen. Mo doet met Sırrı de boodschappen voor de bbq. Ze zijn lang weg. Van Florina (gastvrouw) mogen we een was in haar wasmachine doen. Dat is superfijn, want broeken wassen met handwas is niet echt handig. (haha! Handwas -  niet Handig) Ze heeft ook een 12 kg trommel dus passen 6 broeken en 15 t-shirts er met gemak in. Nu hebben de jongens weer lekker frisse kleren! Zo lief van Florina. Ze is gek op koffie, dus de Senseo draait vandaag overuren 😜. De bbq was lekker en gezellig.  Daarna duik ik samen met een andere Nederlands-Turkse vrouw en haar dochters de keuken in om even snel alles af te spoelen en op te ruimen.  De andere (derde) mevrouw (Turske) komt pas wanneer alles klaar is (zij en haar man hebben ook al niet geholpen met de voorbereidingen). Florina is helemaal verbaasd, maar samen zijn we zo klaar. Ze stond er echt een beetje onwennig bij, alsof wij haar keuken hadden overgenomen (hihi) onderwijl roepend: "Ja maar jullie hebben toch vakantie!" 

Daarna wordt er onder het genot van thee en fruit nog gezellig nagekletst. Ik versta er geenklap van, dus ik werk mijn blog maar weer bij. Ik heb een paar dagen niets geschreven. 

Morgen de laatste dag in Side. Zaterdag vertrekken we naar Fenike. 

2/8: Vandaag gaan we samen met het andere NL-Turkse gezin naar de rivier Köprüçay om te zwemmen. Het gezin bestaat naast de ouders nog uit 2 dochters van 17 en 13 jaar oud. We nemen ook Ali mee, de jongste zoon (13 jaar) van de eigenaars van Villa Hania. 

Zo'n uitstapje is altijd een heel circus: eerst langs een meloenverkoper op de grote weg. We gaan naar dezelfde, waar we eerder deze week ook meloen kochten. Toen wilde ze ons nog 1,5 TL per kilo laten betalen. Dat komt door ons Nederlandse kentekenplaat. Omdat Mo zei dat het in de supermarkt 0,90 TL per kilo was, is ze hier toen mee akkoord gegaan.  Vandaag zegt Mo dat de meloen niet lekker heeft gesmaakt en dat hij nu korting wil. Hij krijgt het nog voor elkaar ook. Grapjas. 

Na de meloen is de volgende stop een supermarkt. Hier worden brood, kaas, olijven tomaat en drinken gekocht. 

We gaan verder op weg naar de rivier. We kiezen een voor ons ook nieuw plekje uit. De zon is fel vandaag, dus we waarschuwen dat je vandaag snel kunt verbranden. De meiden willen perse bruin worden en smeren zich aanvankelijk niet in. Hoe onverstandig dat is, daar komen ze later die dag achter.  Wij plonzen snel het koude water in, De meiden doen er iets langer over, maar na veel gegil en gegiechel is het toch ook gelukt. De vader die heeft echt minstens een half uur rondgelopen voor hij onder ging😂. We hebben een leuke en gezellige dag samen, maar als we opbreken om te gaan, blijkt toch wel dat bijna iedereen van het andere gezin flink verbrand is. Dat is natuurlijk erg jammer.

Op de terugweg gaan we even langs bij het Aspendos Theater. 

Dit is gerestaureerd en wordt nog steeds gebruikt voor voorstellingen. We gaan niet naar binnen. Daarna gaan we nog naar een gerestaureerde brug over de rivier Köprüçay. 

Bij de Villa is Florina helemaal verbaasd dat we zo lang weg zijn geweest. Het is dan ook al 18:30. Florina en Sırrı hebben op onze laatste avond voor ons gekookt: Okra met vlees, bulgur en erbij nog wat salade. Het smaakt heerlijk, maar we hebben allemaal al zoveel en zo laat gegeten bij de rivier, dat we echt moeite moeten doen om een fatsoenlijke hoeveelheid te eten. We kunnen geen pap meer zeggen. 

Ali vraagt na het eten opeens of de jongens en de meiden zin hebben om een potje OK te spelen. Dit is rummicub, maar met andere regels. Leuk, dat er na zo'n dag als vandaag wat interactie tussen de jeugd onderling is. En ook zo lekker analoog😜. 

Het andere Turkse gezin is goed ziek van de zon. De meiden zijn (alleen maar?) erg verbrand, maar de vader heeft denk ik ook nog een zonnesteek (overgeven en misselijk). Jammer, want het was een leuke dag. We voelen ons bijna schuldig.