Sille Subaşı - Konya (21-7)

Om de een of andere reden kunnen wij (Mo en ik) niet zo goed uitslapen. Om en uur of 7 zijn de luikjes echt wel open. Na nog wat getreuzel besluiten we rond 8 uur naar de ontbijtzaal te gaan. We bellen eerst even met de kamer van Emre en Tarik ( Ja zij hebben hier een eigen kamer. Dit i.t.t. Kuşadası, waar we met ons 4-en 1 kamer deelden).  De hotelkamers zijn sowieso bijzonder. Er zit een deurbel aan de buitenkant en met een schakelaar kun je aangeven dat je "niet gestoord wilt worden" of dat je wilt dat je kamer schoongemaakt wordt. We krijgen iedere dag nieuwe shampoo, douchegel en wattenstokjes (!), maar ook water, thee en oploskoffie. 

We kijken onze ogen uit bij het ontbijt want de keuze is reuze: minstens 4 soorten olijven, natuurlijk tomaat en komkommer, maar ook 6 soorten kaas. Dan nog allerlei warme gerechten zoals menemen (=soort roerei met groenten), börek, worstjes in saus, suçuk (pittige worst met groenten), maar ook patat. Aan dat laatste moet ik niet denken op de vroege ochtend! Maar goed, ieder zo zijn smaak. Het vindt gretig aftrek. Naatuurlijk zijn er ook allerlei soorten jam, honing en stroop. En wanneer je denkt dat je alles hebt gehad dan is er om de bocht nog een ontbijtgranen-hemel.  Ik heb minstens 8 soorten geteld. Vers fruit is er ook en diverse soorten brood, sapjes, melk en çay en een fijne koffie-automaat. We nemen uitgebreid de tijd om te ontbijten en de ideeën voor vandaag door te spreken. 

We gaan naar Sille Subaşı: een klein Turks dorp, in de buurt van de stad Konya.

Sille Subaşı was een van de weinige dorpen waar de Cappadocische Griekse taal werd gesproken tot 1922. Het werd bewoond door Grieken die er al meer dan 800 jaar in vreedzame coëxistentie leefden met de nabijgelegen Turken van Konya. Het is beroemd om de productie van kaarsen,  potten en pannen, rubberen schoeisel en Fez. Klik hier voor meer informatie (Engels) over Sille

We zijn er al vroeg dus we kunnen redelijk ongestoord rondlopen. Zo vroeg zijn er ook zeker 3 bruidsparen die er een bruidsreportage maken. Ik heb een bruidegom gezien met glittergel in zijn haar, wat ik wel apart vond. 

Als eerste passeerden we de Hacı Ali Ağa hamam. In het dak zijn dmv glazen bollen lichtopeningen gemaakt, die van binnenuit een bijzonder schouwspel van licht geven. Helaas niet toegankelijk. 

Hierna brengen we een bezoek aan het historisch museum van Sille, gevestigd in een voormalig schoolgebouw. Hier wordt de geschiedenis van het dorp verteld middels een tijdbalk. Het gaat terug tot de prehistorie. Er staan maquettes om de bijzondere historische architectuur te laten zien; deze manier van bouwen met een structuur van houten pilaren dateert uit de middeleeuwen. Verder zien we nog wat leuke oude techniek zoals een telegraaf, een telefoon en zakhorloges met het formaat van een flinke koffiemok🤣.

Diverse traditionele kleding is tentoongesteld, alsook gereedschap om een Fez (traditioneel rood hoofddeksel; tegenwoordig verboden) te maken van geperst schapenwol. Wij oudjes vonden het erg leuk om door dit kleine museum te lopen.  Bijzonder is weer dat het kostenloos is. 

Daarna struinen we de hoofdstraat af. Aan de ene kant bevinden zich de commerciële winkeltjes en eetgelegenheden die zich richten op toerisme. Leuk voor wat foto's. 

Ons doel is de verderop gelegen Aya Elenia Kerk. Dit is een orthodoxe kerk. Laat de foto's voor zich spreken. Klik hier voor meer informatie (Engelstalig) over de Aya Elenia Kerk

Daarna gaan we langs een grotwoning. Het heeft slaapvertrekken, een hoofdvertrek en een kapel, waarin zich diverse grafkuilen bevinden. 

Via de trappen van de moskee komen we langs een man bij wie je met een buks en een handgeweer op ballonnetjes kunt schieten. Dat lijkt de jongens heel leuk, uiteindelijk schieten we allemaal een keer. Vreemd is de opstelling wel, want iets hoger dan het doelwit loopt de doorgaande weg er achterlangs. Ach, het kan allemaal hier.

Via de overkant van het kanaal dat paralel aan de hoofdstraat loopt, willen we weer terug naar de auto. Maar eerst moet er thee gedronken worden.

We komen er pas later achter dat de eigenaar op traditionele manier allerlei soorten brood en börek bakt. We worden de bakkerij ingeloodsd en moeten echt even gaan kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat. Zo leuk! 

We laten ons de thee en de börek goed smaken.  Met medelijden kijken we naar de mensen aan de overkant van het kanaal; terwijl wij genieten van een pure en traditionele ervaring, moeten zij het doen met een commerciele variant.

Helaas meldt de eigenaar van 'onze' eetgelegenheid dat hij het wil verkopen, omdat hij niet kan concurreren met deze commerciële bedrijven. Jammer. 

Bij de parkeerplaats blijkt maar weer hoe fijn het was dat we zo vroeg waren. Er is geen enkel vrij plekje meer te vinden. We stappen in en rijden verder de berg op naar het Sille Baraj Parki. Dit is een groot park aan een stuwmeer. 

Wat een mensen zeg. Voor 5 lira heb je met je auto toegang. We zien veel gezinnen die vanalles meeslepen: kleden, vlees, eten en drinken, barbecues en oude omaatjes😁. Er is voldoende ruimte voor iedereen om onder de bomen of in houten overkappingen te recreëren, te genieten van de dag en later te picknicken. Leuk idee. Helaas zijn wij hier niet op voorbereid.  Was best leuk geweest. We besluiten wat rond te lopen. Mooie uitzichten.

Het is mogelijk een boottochtje op het, niet al te grote, stuwmeer te maken. Maar je kunt ook wandelend om het meer gaan. Vanwege de warmte in de zon en wanneer je niet in de wind staat, doen we dit niet. Het moet tenslotte wel leuk blijven. Je kunt er fietsen huren.  Er zijn basketbalvelden, speeltuinen en een glijbaanpark. Wanneer we terugkomen bij de auto is het zo mogelijk nog drukker. Dit zegt wel iets over de manier waarop Turken hun vrije tijd doorbrengen: eten mee, BBQ mee en lekker buiten urenlang samenzijn. 

We gaan verder bergopwaarts. Asfaltweg wordt grintweg en ik vraag me af waar we heen gaan.  Best leuk zo 'off road'. 

Kijk zeker even naar mijn filmpje. Het uitzicht op Konya is grappig want we zien het voebalstadion van Konya Spor op de voorgrond! Verder valt ons op dat de bergen hier soms een paarse kleur hebben. Geen idee hoe dit komt. Het zal wel van een mineraal komen. 

Op de terugweg zien we dorpsbewoners denken: "Wat doen die buitenlanders hier met die auto op zo'n slechte weg? Die zijn gek!" En wij maar vriendelijk zwaaien. 

Rond 15:30 zijn we weer bij het hotel. Iedereen heeft even tijd voor zichzelf. Ik werk mijn blog bij. Mo en Tarik gaan even kijken naar speciale schoenen voor Tarik: hij komt terug met een mooi zwart paar van een bekend merk. 

Vanavond gaan we lopend de stad in. Er zijn genoeg eettentjes, maar opeens spot Mo een kleine etalage waarin een vrouw eten bereidt: mantı (soort ravioli) en saç börek. Op de gevel staat:  Annem mantı ve börek evi. Wat zoveel betekent als: Börek en Mantı huis van mijn moeder. We besluiten er te eten. We worden hartelijk welkom geheten en dwars door het huis gevoerd naar achteren. Daar is de tuin ingericht als restaurant.  We bestellen manti en saç börek met spinazie, kaas en knoflook.

Het smaakt allemaal heerlijk en alles is vers gemaakt. Er eet nog een ander gezin dat ons een speciaal toetje aanraadt. Ook dat is werkelijk om je vingers bij af te likken. Genieten met een grote G.  We komen hier misschien morgen wel terug.