Van Side naar Finike?? (3/8)

Vanochtend staan we wat vroeger op dan anders. We ontbijten nog 1 x in Villa Hania. Deze keer samen met Sırrı en Florina. Sırrı heeft vanochtend bij de bakker een heerlijk zoet brood gekocht: tahinli ekmek. Het ziet eruit als een platte Zeeuwse bolus en bevat naast veel sesamzaadjes ook tahin (sesampasta) en granaatappelstroop. Het is echt super lekker en zoet en knapperig en.... te lekker om te laten staan. Het zou echt een fantastische tractatie bij ons op de OK zijn😜. Gelukkig heeft Mo ook wat voor onderweg gekocht. 

Dan is het tijd om in de auto te stappen. De reis gaat via Antalya langs de kust naar Finike. 

Wanneer we Alanya voorbij zijn komen we weer langs een stel imponerend hoge bergen.  Mo vertelt dat je, ook nu, op 45 minuten afstand in de bergen kunt skiën (!). Dat lijkt me erg grappig: 's ochtends op de latten en 's middags zwemmen in zee. We zien een lange kabelbaan langs de berg gaan. Onvoorstelbaar dat skiën nu een optie is. 

Finike Komt over als een slaperig havenstadje. Ons hotel staat tegenover de haven. Het heet ook Finike Marina. We zijn te vroeg, dus de kamers zijn nog niet gereed. We wachten even in de hal.  Wanneer we dan naar onze kamers kunnen, blijken ze aan de achterzijde te zijn en niet aan de haven zijde, terwijl we dit wel hadden aangevraagd.  De receptioniste staat ons niet zo netjes te woord, ze doet alsof wij iets verkeerd hebben gedaan bij de reservering. Als we niet tevreden zijn dan moeten we maar weer gaan. ?? Niet erg oplossingsgericht of klantgericht.  Doordat we een blik hebben kunnen werpen in een van de kamers, hebben we kunnen zien dat er vochtplekken waren en sleetse matrassen. Ook blijkt er geen ontbijtbuffet te zijn, maar een afgepast bordje met ontbijt (a la carte). Dit alles tezamen doet ons besluiten dat we hier niet willen blijven. Gelukkig krijgen we na wat gehannes ons geld terug. 

Heel fijn hebben we snel een alternatief gevonden, dus we stouwen ons hebben en houwen weer in de auto. De rit verloopt voorspoedig op een rare interactie met een Russische auto na: deze blijft even naast ons rijden tijdens het inhalen en wanneer wij ook inhalen en dus achter hem rijden staat hij opeens flink op de rem! Gelukkig heeft Mo erg goede reflexen, maar hij is in alle staten, want wie zijn gezin moedwillig in gevaar brengt die is het haasje. Goed, eind van dit verhaal is, dat die man dat hoogst waarschijnlijk niet nog eens probeert. Russen staan erom bekend dat ze op deze manier iets van schadevergoeding / letselschade proberen los te krijgen door ogenschijnlijk kwetsbare automobilisten bij hen achterop te laten botsen. Ons kanariegele nummerbord valt natuurlijk erg op tussen al die witte Turkse nummerborden en is een makkelijk doelwit of in dit geval doelgeel. 

We komen aan bij onze verblijfplaats voor de komende week. De aanblik bevalt ons meteen en het voelt een beetje als thuiskomen..... 

Ja, voor de oplettende lezer onder ons: we zijn weer terug gegaan naar Villa Hania in Side. Iedereen vond de kleinschaligheid, de gastvrijheid en de gemoedelijke sfeer heel fijn. De jongens vonden het het beste tot nu toe. Dus in Finike hebben we meteen Sırrı gebeld of ze ons nog een weekje konden gebruiken. 

We worden hartelijk welkom geheten. De grappen zijn niet van de lucht en natuurlijk moeten we 's avonds mee-eten! Emre en Tarik gaan meteen met Ali en een vriendje van hem, Yasin, het zwembad in. Met handen en voeten en veel geduld ontwikkelen ze hun eigen communicatie. 

We zijn toch een beetje thuis...