Van Kuşadası naar Konya op onze trouwdag (20-7)
Vanochtend vroeg uit bed omdat we vandaag vertrekken naar Konya. Dat is voor de jongens een grotere opgave dan voor ons. Onze route:
Onderweg komen we langs Pamukkale. In ons oorspronkelijke reisplan hadden we hier ook een hotelovernachting bedacht. Echter we hebben van lokale bewoners gehoord dat de kalkterassen minder groot zijn dan vroeger en een soort van 'wegsmelten'.
Ook zagen we op de site dat de toegangsprijzen er niet om logen en er moet dan ook apart betaald worden voor de kalkterassen, het thermaalbad van Cleopatra en het amfitheater.
Het blijft toch vreemd dat de toegangsprijzen tegenwoordig gelijkgetrokken zijn voor buitenlandse en inlandse toeristen. Hier was vroeger onderscheid in, zodat ook de lokale, vaak armere bevolking een bezoek aan bijzondere plaatsen kon betalen. Nu zijn de prijzen flink opgekrikt en ik vraag me oprecht af of de eigen bevolking dit kan en wil betalen. Wel zijn er tegenwoordig een soort museum(jaar?)kaarten verkrijgbaar. Waarschijnlijk vindt het landsbestuur een bezoek van eigen mensen aan dit soort culturele schatten niet zo belangrijk; moskeeën zijn daarentegen wel vrij toegankelijk!
Kortom, we besluiten om Denizli en Pamukkale te laten voor wat het is en door te reizen naar Konya. De weg is lang, maar wel afwisselend. Ook vind je hier nog de gastvrijheid die dit land zo eigen is. Bij een tankstation kregen we bijvoorbeeld thee of frisdrank en simit aangeboden , alsof dat nog heel normaal is. Mo verbaast zich erg over hoe de streek veranderd is. We passeren een geothermische energiecentrale en enkelbaanswegen zijn nu verbreed tot 2 of 3baanswegen. Wel zo efficiënt, maar het haalt wel wat charme weg.
Tussen Denizli en Dazkırı passeren we Acıgöl (het bittere meer). Klik hier voor meer info over Acıgöl Dit meer bevat eigenlijk nauwelijks water, maar voornamelijk Sodiumsulfaat. Hier wordt wasmiddel van gemaakt. Het biedt een vreemde blik, net alsof het een opgedroogd meer is. En zo toeren we nog wat door. Korenvelden worden afgewisseld met fruitplantages. Even denk ik dat we in Frankrijk zijn want ik zie een lavendelveld! Tussen de dalen verrijzen bergen die soms glooiend en dan weer erg steil en grillig zijn. Er wordt zelfs sneeuw gespot.
Aan het Eğirdirmeer nemen we een lunchpauze met börek en simit. Klik hier voor meer informatie over het Eğirdirmeer
Het uitzicht op het meer is werkelijk prachtig.
Hoe treurig is het dan dat de grond om ons heen bezaaid ligt met kapotte flesjes, plastik en allerlei ander picknick-afval... Ik schiet nog wat foto's van mooie bloemen tussen al dat lelijks. Gewoon blijven kijken naar de mooie dingen.
In de middag komen we aan in Konya. Wat een enorm grote stad. Toch is het ruim opgezet. Het Dündar Hotel oogt dikke prima. De jongens vergapen zich aan de luxueuze lobby. Dit zijn ze niet gewend.
We rusten even uit. Daarna laten we ons met een taxi naar het plein brengen waar het Mevlana museum is. ( Links Mevlana museum / Rechts Sultan Selim moskee)
Het is het mausoleum van Jalal ad-Din Muhammad Rumi, een Perzische soefi-mysticus die ook bekend staat als Mevlâna of Rumi. Mevlana zei:"Het maakt niet uit wie je bent, wees welkom." Het is een mooi gebouw en een echt bedevaartsoord. Klik hier voor meer informatie over het Mevlana Museum
Achterzijde:
Voorzijde:
Turbe van Mevlana:
Gebedskraal: 999 kralen
De Heilige Koran - In 1672 met de hand geschreven door calligrafist: İsmail in Ali:
Op het voorplein staat een wensfontein. Doe een wens en was je gezicht met het water.
Het was ook de derwisj-loge van de Mevlevi-orde, beter bekend als de wervelende derwisjen. Helaas zagen we geen derwisjen, want die draaien alleen hun rondjes op donderdag.
Dan is het tijd om even te eten. Dat doen we bij Şifa. Dit restaurant is bekend om hun Okra-soep.
Een enkeling (ik zal geen namen noemen) heeft het over Orka-soep, maar ik denk toch echt dat dat anders smaakt.
Vervolgens struinen we wat langs diverse 'must-see' plaatsen. Wat meteen opvalt in Konya is dat alleen wij in korte broek lopen. Echt iedereen draagt tenminste een lange broek of rok/jurk. We zien ook veel vrouwen die een zwarte nikab (boerka) dragen. Het doet wat met je gevoel voor de mate waarin je jezelf gekleed voelt: ik heb me zelden zo 'naakt' gevoeld.
We gaan te voet verder via de Alaaddin Keykubat heuvel. Deze ligt op een centraal punt. Veel gras en bomen waar mensen in groepjes bij elkaar zitten en tijd met elkaar doorbrengen.
Hier staat ook een erg oude Alaaddin Keykubat moskee die helaas in restauratie is. Klik hier voor meer informatie over de Alaaddin moskee
Hij is van binnen erg sober. Maar een 'local' vertelde ons over de bijzonderheden van deze moskee. Er zijn 4 verschillende pilaren gebruikt: Romeinse, Byzantijns-Griekse, Ottomaanse en Selçukse.
Daarna nog langs het İnce Minare Oude moskee. Tegenwoordig een museum voor hout- en steenkunst Klik hier voor meer informatie over İnce Minare Gelukkig voor de jongens was het niet open😀.De buitenkant is ook mooi.
Iedereen is wel moe. Dus we lopen de 3km richting hotel. Dan komen we langs een theehuis Dede Çay bahçesi in het Kültürpark. In een kunstmatig aangelegd bassin met fonteinen zwemmen witte en zwarte zwanen.
Nadat we onder genot van wat thee het welbekende liedje "Witte zwanen, zwarte zwanen." hebben gezongen, gaan we vermoeid maar voldaan weer naar het hotel.
Jammer van Pamukele, ik vond dat vroeger erg bijzonder. Jullie maken flink wat kilometers op zo'n dag zeg!