Edirne 12 juli

Na de oproep tot het ochtendgebed toch weer fijn in slaap gevallen.  We zijn best een beetje moe (gek hoor). Toch staan we nog redelijk vroeg op om te ontbijten.  Onze mede hotelgasten zijn over het algemeen wat traditioneler gekleed dan wij, wat maakt dat wij toch wel vaak voor buitenlandse toeristen worden aangezien (wat we eigenlijk ook zijn). Vanochtend meldde een medehotelgast bij het buffet aan 1 van zijn tafelgenoten dat ze afstand van ons moest houden omdat wij "varkensvreters waren".  Haha goede grap zeg! Lekker tolerant weer.  Vooral wanneer ze een beetje beteuterd kijken wanneer je hen iets aardigs in het Turks toefluistert, zoals "Goedemorgen, eet smakelijk!" Tot zover het lesje verdraagzaamheid. 

We besluiten eerst langs de Selimiye moskee te gaan aangezien het om de hoek ligt. De Selimiye-moskee is de grootste moskee en het opvallendste gebouw in de Turkse stad Edirne. De moskee werd gebouwd tussen 1568 en 1574 en werd ontworpen door de architect Sinan in opdracht van de Ottomaanse sultan Selim II.

Om er te komen moeten we eerst langs een Ottomaanse begraafplaats. Hier liggen belangrijke mensen en leiders uit de Ottomaanse tijd.  Hoe groter de steen, hoe hoger je rang (sommige stenen zijn echt heel erg klein!).

Hier werden we aangesproken (ik vooral) door een heel oud verkreukeld vrouwtje. Al gauw kwam de aap uit de mouw: ze wilde me een of ander kettinkje verkopen met een treurig verhaal erbij over een zieke dochter en kleinkinderen. Ze bleef mijn hand maar vasthouden. Met een beleefd: "Nee dank u omaatje, ik wil niets kopen" nam ze geen genoegen. Dus moest ik me bijna losrukken en heel lomp weglopen.  Dat vind ik dus altijd erg vervelend. Ik voel me namelijk erg onbeschoft wanneer ik na een beleefde weigering wat lomper wegloopt. Maar aan de andere kant is dat opdringerige gedoe ook niet erg netjes. Dit vrouwtje had ook nog eens een dominante man in haar kielzog, die haar instrueerde dan maar haar pijlen op de jongens te richnten. Wanneer je er uitziet als een toerist, hebben mensen als deze niet altijd door dat jij hen wel verstaat!  Uiteindelijk gaven ze toch op en konden wij naar de moskee.  Mooi om hier stil te staan bij de decoraties. 

We duiken verder de stad in, het is nog relatief koel. Op diverse plekken doen we ons tegoed aan Turkse thee. Het is erg vermakelijk om neer te strijken aan een tafeltje en mensen te kijken. Vanwege de reis doen we het nog even rustig aan. We slenteren kris kras door de stad.

Zo komen we langs een aantal bazaars, babbelen wat met de lokale bevolking en doen ons tegoed aan het verse fruit (samen met thee natuurlijk!). 

Ook gaan de jongens weer eens naar de kapper.  Altijd een feestje! 

Verder kwamen we nog langs een oude toren van Macedonië met wat ruïnes. De borden waren vaak onleesbaar en er lag veel glas (zoals zovaak het geval is). Jammer dat dit stukje geschiedenis zo slecht onderhouden wordt. 

Morgen reizen we verder naar Kuşadası . 

Om de een of andere reden lukt het me soms niet om foto's bij het verhaal toe te voegen. Hier zal ik me later nog in verdiepen. Vast iets met datum ofzo.